به راستی که چه سخت است خندان نگه داشتن لبها در زمان گریستن قلب و تظاهر به خوشحالی در اوج دلتنگی و چه دشوار و طاقت فرساست گذراندن روزهای تنهای و بی یاوری در حالی که تظاهر می کنی هیچ چیز برایت اهمیت ندارد. چه شیرین است در خاموشی و تنهایی به حال خود گریستن.
ای سرنوشت کاش آن قدر قدرت داشتم که می توانستم دستان تو را قطع کنم تا دیگر نتوانی دفتر زندگی ام را بدون محبوبم بیش از این ورق بزنی و مرا با غم و اندوهبیش از این آشنا کنی.
اسیر
دلم تنگ و تنم خسته ،از این دنیای وانفسا
چه گویم با که گویم راز،در آشوب جان فرسا
دلم تنگ است و حیرانم زبازی های این گیتی
که می گردم،نمی جویم دلیل زنده بودن را
درون سینه ام خشکد گل شادی و آزادی
از این درد است که حافظ گفت :(حجاب است این غبار تن)
چه خوش روزی که پر گیرم از این دنیای پر غوغا!
عشق
عشق رازی مقدس ،برای کسانی که عاشقند،
عشق برای همیشه بی کلام می ماند؛ اما برای
کسانی که عشق نمی ورزند، عشق شوخی بی
رحمانه بیش نیست.
