خسته ام،انگار صد سال پیاده راه آمده ام،انگار صد سلسله کوه را روی شانه های نحیفم حمل کرده ام.

انگار هزار سال پلک برهم نگذاشته ام . خسته ام، انقدر خسته که نام خود را هم فراموش کرده ام و هیچ یادم نیست

که اولین بار کدام گل را بوییدم.

خسته ام‍، انگار این جاده های سرد و خاکی تمام شدنی نیست از دست زمین و آسمان دلگیرم و از درختانی که بی من سبز شده اند گلایه دارم

خسته ام، اما نه آنقدر که نتوانم تو را دوست داشته باشم و از کنار نفسهای گرمت بی اعتنا بگذرم.

بگو،چقدر به انتظار بنشینم که زمان از من عبور کند و ستاره ها شاهد خاموش شدن تک تک فانوسهایم باشند.

چقدر پیراهن کدرم را در چشمه اندوه بشویم و روی طناب دلواپسی پهن کنم؟

اگر شوق رسیدن به دستهایت نبود،هیچ گاه آغوشم را نمی گشودم و اگر صدای گوش نواز تو نبود،از گوشه تنهای لحظه ای جدا نمی شدم.

اگر شوق دیدن چشمانت نبود،هیچ گاه پلکهایم را بیدار نمی کردم و اگر نسیم حرفهایت نمی ورزید‍، معنای زندگی را نمی فهمیدم

تنهایی مرتب به دلم می کوبد

تا ویرانی اش،

ثانیه ای فاصله است.......